Dood is dood zei onze ernstig gehandicapte, spierzieke zoon Sander altijd als wij met hem over zijn onvermijdelijke einde op jonge leeftijd spraken. En aan de andere kant de wetenschap dat het leven in onbalans is als een jong iemand sterft; onbalans omdat het verdriet wat je dan hebt vele malen groter is dan de vreugde die je had toen hij geboren werd. Zaken waar wij als ouders jarenlang over hebben kunnen nadenken, maar toen het moment daar was sprakeloos waren en als aan de grond genageld. Ondanks deze ‘voorkennis’ en zelfs het feit dat wij zo af en toe pogingen deden om alvast een ‘uitvaart draaiboek’ te maken was het ‘in het echt’ zo totaal anders dan wij gedacht hadden. Maar toen was daar Annegien, die ons op bijzondere wijze, deskundig en warm begeleid heeft naar de dag van de begrafenis. De Grote Kerk in Naarden volgepakt met vrienden en bekenden, een zijbeuk vol met rolstoelers al of niet aan de beademing, de zee aan zonnebloemen, het dragen van de kist, de ceremonie op de begraafplaats. Het heeft op velen een onuitwisbare indruk achter gelaten.
Met grote dank aan Annegien die perfect aanvoelt hoe zaken geregeld moeten worden, en een onmisbare steun bleek in de “onder-handelingen” met de begrafenisondernemer.
Persoonlijk, toegewijd, met liefde en zorg. Ondanks alles was het een geweldige dag, waar wij met veel goede herinneringen aan terug denken.