Andere rituelen

Hoe stil waren we allemaal tijdens Annegiens indrukwekkende verhaal op de dag dat het vijf jaar geleden was dat we Anne zo plotseling verloren. Door Annegiens woorden (voor een deel de onze, omdat wij zelf in de aanloop naar deze dag via e-mail een aantal vragen van haar hadden beantwoord - hoe goed om op die manier ook in de voorbereidingen de tijd te nemen om na te denken over Anne en over wat ons overkwam) leek het opeens of zij weer even tussen ons in zat; zij was weer even onze dochter, ons zusje, onze vriendin, die ons bond. Er was tijd en ruimte om de emoties en gebeurtenissen van toen te delen. Het was onze wens om op deze dag écht even stil te staan bij Anne, bij het toen en nu, en ook bij de toekomst zonder haar. En dat is helemaal gelukt; deze middag had niet mooier ingevuld kunnen worden.

Een speciaal herdenkingsmoment. Op zijn verjaardag in 2005 zou onze oudste zoon net zolang bij als niet bij ons zijn geweest. Een vreemd idee, een moment voor ons gezin om bij stil te staan en te gedenken. We vroegen Annegien een kleine ceremonie te leiden aan zijn graf op de begraafplaats in ons dorp. Daar stonden we dan in plaats van de snikhitte in juli bij zijn begrafenis, de kou van januari trotserend. In plaats van heel, heel veel mensen, nu alleen onze kinderen en onze zeer naaste familie. Het verlies in ons hart nog steeds zo aanwezig. Annegien zorgde voor de juiste toon, voor warmte en voor ruimte voor het verdriet. Met woorden, fijne woorden. Ook dit moment werd door ons drieën voorbereid. Annegien is dat toevertrouwd. Zij is steeds weer in staat om in ons die ruimte te creëren waardoor wij uiting kunnen geven aan wat wij voelen en wensen voor en met al de bijzondere momenten in ons leven.