Terwijl ze ieder jaar ouder werden, bleven wij twijfelen over hoe en of wij wilden stilstaan bij de geboorte van onze drie kinderen. ‘Doop’? ‘Geboorteviering’? ‘Dankzegging’? Toen de jongste de twee naderde, kwam het onderwerp vaker terug, al was het dagelijkse leven met drie kinderen en werk ook druk genoeg om de tijd voorbij te laten razen. Met, of beter dankzij Annegien maakten we tijd om er toch dieper over na te denken. ‘Gezingeving’ bleek al snel het beste woord om te omschrijven waar wij naar op zoek waren. In een paar bijeenkomsten en op papier spraken wij uit waarom wij beiden dachten dat gezingeving belangrijk voor ons is en wat wij onze kinderen wilden beloven. Zo groeide een mooi feest waarbij wij stilstonden bij het leven van onze drie kinderen en bij de dierbare mensen om ons heen waarvan de kinderen zoveel leren en meekrijgen. Het Afrikaanse gezegde ‘It takes a whole village to raise a child’ was daarbij een leidraad. Op een prachtige herfstdag maakten alle aanwezige kinderen een bootje en schreef iedereen een wens op het bootje voor onze kinderen. De gezingeving werd gesymboliseerd met de tewaterlating van de bootjes in de vijver, met behulp van peetouders. Vanuit het veilige water kunnen die bootjes de wijde wereld in varen. Het verhaal van Christoforus stond daarbij symbool voor de kracht die zij hopelijk voelen als het water te woest en te hoog wordt. Annegien leidde de ceremonie en verbond alle onderdelen met elkaar. Zingeving in de natuur, met muziek, dans, een traan en een lach. Zonder Annegien was het er nooit van gekomen, en al helemaal niet op deze manier, wat een gemis zou dat zijn! Veel dank.
