Toen mijn man te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was, was dat voor hem, onze dochter en mij een enorme klap. Met z’n drieën probeerden wij de laatste maanden zo mooi en waardevol mogelijk te maken, maar naast verdriet kwamen er tegelijkertijd ook veel vragen en zorgen boven. Toen las ik een artikel over jou in de NRC. Er stond boven: “Verdriet moet je in stukjes knippen”. Dat sprak ons aan en we maakten een afspraak.
Jij hebt ons vanaf het begin geholpen door de juiste vragen te stellen en zo het afscheid voor ons meer bespreekbaar te maken. Dat heeft ons rust gegeven. Fijne gesprekken hebben we beiden met je gevoerd en deze waren weer de lont tot vele gesprekken met z’n drieën. Zodoende waren we ook in staat om met jou vele dingen voor te bereiden en alles precies te doen zoals mijn man het had gewild.
Toen hij overleed, was je met vakantie waardoor je helaas niet aanwezig kon zijn bij de afscheidsbijeenkomst. Maar…. vanuit je vakantieadres heb je je intensief met onze dochter en mij bemoeid en hebben we gezamenlijk inhoudelijk de laatste hand gelegd aan de uitvaart. Hoe hectisch en doodvermoeiend die dagen ook waren, wij hebben er dankzij jou altijd vertrouwen in gehad dat alles goed zou gaan. Ook al was je op de dag zelf fysiek niet aanwezig, je was er toch weer wel, met je steun op de achtergrond en je mooie woorden in de kerk. Wij kunnen je uit de grond van ons hart zeggen dat het een prachtige én dierbare dag was. En niet alleen wij vonden dat; we kregen dat van alle kanten te horen. Dat nemen we met ons mee.
Wij (en we weten ook mijn man) zijn heel dankbaar dat we jou op dit droeve pad zijn tegengekomen.