Onze 94-jarige moeder was erg ziek en voelde aan dat ze nu echt het laatste stukje bewandelde. Mama was opgegroeid in de Rooms-katholieke traditie. Strikt kerkelijk was ze allang niet meer, maar de symbolieken en de achterliggende gedachten – die spraken haar nog altijd sterk aan. Ze vroeg om een ijkpunt, een soort ‘heilig oliesel’, maar dan anders. Persoonlijker.
Mama was omringd door haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, toen Annegien haar raakte met haar zorgvuldig gekozen, en ja, inderdaad persoonlijke, woorden. Vervolgens zegende Annegien haar met water – symbool van het begin en nu van het mogelijke einde. Wie wilde zei het Onze Vader mee en we sloten af met woorden van zegen.
Het maakte diepe indruk. Niet alleen op mama, maar op iedereen die om haar heen stond. Het maakte de weg naar het einde mooier. Aanvaardbaar. Vanzelfsprekend bijna. En het gaf rust. Mama stierf een paar dagen later. Op het definitieve afscheid was Annegien er ook. In een volkomen andere setting, maar weer diepgaand, persoonlijk, warm en waardevol. Ik zou het iedereen gunnen. Dank.